فراوانی بروز تشنج به دنبال مسمومیت با کاربامازپین، ارتباط تشنج با عوامل احتمالی مؤثر در بروز آن و نتیجه ی درمان بیماران

مقدمه: مسمومیت با کاربامازپین سومین علت شایع تشنج استاتوس اپیلپتیکوس در بخش مسمومین بیمارستان نور می باشد. تاکنون مطالعه ای در خصوص میزان بروز تشنج در مسمومیت با کاربامازپین و ارتباط آن با سایر عوامل و عاقبت درمانی انجام نشده است. با توجه به این که آگاهی از عوامل مؤثر در بروز تشنج در این مسمومیت، پزشک را برای انجام اقدامات تشخیصی، درمانی و پیش گیری از عوارض آماده می نماید، مطالعه ای در این رابطه انجام گرفت. روش ها: این مطالعه به صورت گذشته نگر انجام شد. کلیه ی اطلاعات مربوط به مسمومین با کاربامازپین که به بخش مسمومین بیمارستان نور مراجعه کرده بودند، در چک لیست ساختار یافته ثبت شد و نمونه گیری با شیوه ی سرشماری انجام گرفت. سپس بیماران مورد مطالعه به دو دسته ی مبتلایان و غیر مبتلایان به تشنج تقسیم و عوامل احتمالی مؤثر در بروز تشنج در دو گروه مقایسه گردید. اطلاعات توسط نرم افزار spss نسخه ی 15 مورد آنالیز قرار گرفت و از آزمون های آماری student-t و fisher's exact جهت مقایسه ی فاکتورهای کمی و کیفی در بیماران استفاده شد. یافته ها: طی یک سال 114 بیمار مسموم با کاربامازپین به مرکز مسمومیت ها مراجعه کرند. تشنج در 7 درصد بیماران مشاهده گردید. میانگین دوز مصرفی دارو و اسیدیته ی خون در دو گروه تشنج کننده و فاقد تشنج از لحاظ آماری به طور معنی داری متفاوت بود. بهبودی با عارضه یا مرگ، در گروه بیماران تشنج کننده نسبت به بیماران فاقد تشنج بیشتر مشاهده گردید. نتیجه گیری: دوز دارویی مصرفی بالاتر، شانس بیشتری جهت بروز تشنج را در مسمویت با کاربامازپین ایجاد می کند و احتمال بروز اسیدوز و عوارض در بیماران دچار تشنج بیشتر از بیماران فاقد تشنج می باشد.